Loslaten; de kunst van het paardrijden

Dit was mijn conclusie van de paardrijles van gisteren. Na de enorme tegenvaller van afgelopen maandag is woensdag weer mijn lesdag. Een dag waar ik altijd enorm naar uitkijk. Het was echter wel een dag met potentiële uitdagingen, om het zo maar te noemen. De eigenaren van het huis waren bezig met het verwijderen van de dakpannen van hun huis, ofwel met lawaai naar beneden en beneden aangekomen werden ze direct kapot geslagen. Hun tuin grenst aan de rijbak, dus voldoende aangelegenheid om weg te rennen, zo zou je denken. Normaal gesproken zou dit ook zeker gebeuren, maar met lessen gebeurt dit zelden. Fijn en jammer, fijn om lekker te kunnen rijden en jammer omdat mijn instructrice het dus nooit zien wat er doordeweeks gebeurd en we hier dus aan kunnen werken.

We gingen aan de slag aan de kant van de bak het verste weg van de tuin. En langzaam aan bewogen we richting de tuin. Doordat we aan het lessen waren met een oortje, hoorde ik de omgevingsgeluiden minder goed en ondanks de naar beneden denderende dakpannen gaf Devito geen kick! Weer een prachtig voorbeeld van hoe mijn spanning doorvloeit naar hem. Loslaten van mijn angst en vertrouwen geven aan hem. Ook in het rijden het dressuurmatig rijden van de basis werkt loslaten beter dan vasthouden. Voorheen hield ik vast, in angst dat hij weg zou schieten. Nu (probeer ik, lukt nog niet altijd) los te laten (met verbinding), lucht van voren te geven. Behalve dat dit ontspanning oplevert bij het paard, levert het ook dressuurmatig veel meer op, hij zakt beter, komt beter in de aanleuning en ik kan beter zitten. Ofwel we ontspannen beide!

Opbouwen van spanning tijdens het rijden; afstappen of niet?

Vandaag was weer zo'n dag dat ondanks alle goede bedoelingen vooraf het maar weer eens niet wilde lukken. De omstandigheden zaten op zich mee, het weer is mooi, er waren andere mensen op stal, het zonnetje scheen en naar mijn inziens stonden de grassprietjes de juiste kant op en toch ging het niet.

Tijdens het opzadelen merkte ik al dat ik wat spanning aan het opbouwen was, Devito pikte dit uiteraard direct op en ging op zoek, waar zal ik vandaag eens bang van zijn? Het werd de lange zijde aan de linkerkant omdat daar de hond vastlag, de hond die er zoveel vaker is en waar hij ook absoluut niet bang van is. Ik weet dat ik de persoon ben die de spanning opbouwt en dat hij enkel dit tot uiting laat komen. Ik stap toch op en begin te stappen ondanks de spanning loopt hij netjes, erg netjes en baal ik dat ik bang ben.

Wat doe je op zo'n moment? Stap je af en hou je het voor gezien of blijf je doorrijden? Ik heb 10 minuten nagedacht, wat oefeningen meegepakt en toen toch even gedraafd, daarna weer stappen en nog wat dressuurmatige stapoefeningen. De spanning bouwt toch nog op en ik besluit om af te stappen na bijna 20 minuten.

Nu baal ik, was het wellicht toch gelukt als ik was doorgereden? Uiteindelijk hou ik het maar bij mijn gevoel, zenuwachtig zijn is toch wel proberen, maar lukt het niet om te gronden en eroverheen te stappen, stap ik af.

Hopelijk volgende keer beter.

Wisseling instructrice

Sinds mijn val ben ik niet meer dezelfde ruiter als daarvoor. Dat is ook niet erg, vind ik zelf. Sterker nog, ik denk dat ik een betere ruiter ben geworden. Ik heb enorm de behoefte om mijn angst te vullen met kennis en zo technisch steeds beter en beter te worden. Toen ik mijn paard kocht, 15 maanden geleden, heb ik een passende instructrice gevonden. Samen hebben we het eerste jaar hard getraind en de eerste winstpunten op wedstrijden behaald. Ondanks mijn tevredenheid en positieve instelling van deze instructrice, heb ik toch besloten om te wisselen. Na mijn ongeluk ben ik een andere ruiter geworden en daar hoort, voor mij, een andere instructrice bij. Ik wil bij deze mijn 'oude' instructrice enorm bedanken voor alle steun en hulp het afgelopen jaar.

Voor nu ga ik aan de slag met Roos Dyson, zij geeft les vanuit houding en zit, volgens de Akasha rijkunst en ben dan ook blij om samen aan de slag te gaan! De titel van haar website, sluit aan bij het doel wat ik meer en meer weer aan het bereiken ben: Gepaard met een lach