Dit was mijn conclusie van de paardrijles van gisteren. Na de enorme tegenvaller van afgelopen maandag is woensdag weer mijn lesdag. Een dag waar ik altijd enorm naar uitkijk. Het was echter wel een dag met potentiële uitdagingen, om het zo maar te noemen. De eigenaren van het huis waren bezig met het verwijderen van de dakpannen van hun huis, ofwel met lawaai naar beneden en beneden aangekomen werden ze direct kapot geslagen. Hun tuin grenst aan de rijbak, dus voldoende aangelegenheid om weg te rennen, zo zou je denken. Normaal gesproken zou dit ook zeker gebeuren, maar met lessen gebeurt dit zelden. Fijn en jammer, fijn om lekker te kunnen rijden en jammer omdat mijn instructrice het dus nooit zien wat er doordeweeks gebeurd en we hier dus aan kunnen werken.
We gingen aan de slag aan de kant van de bak het verste weg van de tuin. En langzaam aan bewogen we richting de tuin. Doordat we aan het lessen waren met een oortje, hoorde ik de omgevingsgeluiden minder goed en ondanks de naar beneden denderende dakpannen gaf Devito geen kick! Weer een prachtig voorbeeld van hoe mijn spanning doorvloeit naar hem. Loslaten van mijn angst en vertrouwen geven aan hem. Ook in het rijden het dressuurmatig rijden van de basis werkt loslaten beter dan vasthouden. Voorheen hield ik vast, in angst dat hij weg zou schieten. Nu (probeer ik, lukt nog niet altijd) los te laten (met verbinding), lucht van voren te geven. Behalve dat dit ontspanning oplevert bij het paard, levert het ook dressuurmatig veel meer op, hij zakt beter, komt beter in de aanleuning en ik kan beter zitten. Ofwel we ontspannen beide!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten