Vandaag was weer zo'n dag dat ondanks alle goede bedoelingen vooraf het maar weer eens niet wilde lukken. De omstandigheden zaten op zich mee, het weer is mooi, er waren andere mensen op stal, het zonnetje scheen en naar mijn inziens stonden de grassprietjes de juiste kant op en toch ging het niet.
Tijdens het opzadelen merkte ik al dat ik wat spanning aan het opbouwen was, Devito pikte dit uiteraard direct op en ging op zoek, waar zal ik vandaag eens bang van zijn? Het werd de lange zijde aan de linkerkant omdat daar de hond vastlag, de hond die er zoveel vaker is en waar hij ook absoluut niet bang van is. Ik weet dat ik de persoon ben die de spanning opbouwt en dat hij enkel dit tot uiting laat komen. Ik stap toch op en begin te stappen ondanks de spanning loopt hij netjes, erg netjes en baal ik dat ik bang ben.
Wat doe je op zo'n moment? Stap je af en hou je het voor gezien of blijf je doorrijden? Ik heb 10 minuten nagedacht, wat oefeningen meegepakt en toen toch even gedraafd, daarna weer stappen en nog wat dressuurmatige stapoefeningen. De spanning bouwt toch nog op en ik besluit om af te stappen na bijna 20 minuten.
Nu baal ik, was het wellicht toch gelukt als ik was doorgereden? Uiteindelijk hou ik het maar bij mijn gevoel, zenuwachtig zijn is toch wel proberen, maar lukt het niet om te gronden en eroverheen te stappen, stap ik af.
Hopelijk volgende keer beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten