Angst & Paard

De nieuwe website is online!

Er moet uiteraard nog veel aan gebeuren, maar de eerste stappen zijn gemaakt. Vanaf nu zal op deze blog geen nieuwe berichten meer worden geplaatst en verwijs ik jullie met trots door naar http://www.angstenpaard.nl/

Van blog naar website

Na ongeveer een half jaar deze blog te hebben bijgehouden, heb ik besloten te gaan 'uitbreiden' naar een website. Op dit moment is de website nog onder constructie, waarbij mijn blogs een onderdeel uit blijven bestaan. Het doel van de website is om meer informatie te kunnen vermelden dan enkel mijn persoonlijke ervaring en daarnaast een platform te worden voor paardenliefhebbers met angst. Ook wordt ruimte geboden aan instructeurs en trainingscentra die o.a. mensen helpen met angst in de omgang met paarden. Ofwel, een website voor en door mensen met angst.

De website is nog in ruwe versie, maar online http://angstmetpaardrijden.webnode.nl/. Alles is nog mogelijk, dus heb je tips / ideeen? Dan hoor ik het graag! Uiteindelijk zal de URL van deze blog worden overschreven door de website. www.angstmetpaardrijden.nl zal dus gewoon blijven bestaan.

Trailerladen en specialisten; met je neus op de feiten.

Gisteren was mijn eerste outdoor wedstrijd weer van het seizoen. Ongeveer een maand na mijn vorige wedstrijd en twee keer trainen op vreemd terrein was het weer zo ver en stond mijn paard weer klaar met zijn mooie knotten. Het trailerladen is iets wat tegenwoordig vast in ons assortiment zit gezien wat laadproblemen eerder. Gemiddeld 1 tot soms wel 3 keer per week neem ik de trailer mee om in alle geduld te oefenen en stap voor stap het uit te bouwen. De laatste keer op wedstrijd en vreemd terrein ging goed met de trailer, hij liep er zo in op zowel de heen- als terugweg. Dus ook gisteren geen uren vrij gehouden voor het laden. Maar onverwacht ging meneer niet mee. Hij liep de trailer in en stormde er weer uit en dat was het. Een uur en drie kwartier later dan toch kunnen vertrekken met de vrachtwagen van de buurman. Helaas was ik te laat voor mijn wedstrijd, maar met dank aan de jury en het wedstrijdsecretariaat hebben ze gewacht en mocht ik toch starten.

Een hele opluchting, maar inrijden zat er niet meer bij. Dit keer dus voor de ervaring en proberen mijn been er aan te houden tijdens de enge stukken als doel. De proef ging niet super, maar mijn been hield ik eraan! Wonder boven wonder wist ik ook nog eens twee eerste prijzen en 191 en 187 punten te scoren, geheel onverwachts maar super blij.

Toen terug naar huis en hier gaat de uitdrukking zeker op ‘de beste stuurlui staan al wal’. In het publiek zat een trailerlaadspecialist en zij wilde wel helpen. Aangezien onze motivatie al ver op was ging deze vriendelijke mevrouw zelf aan de slag, onbevoordeeld. Echter, oefen ik al zes maanden (ook met professionele hulp) en kan dus feilloos de zwakke en sterke punten benoemen bij het trailerladen, inclusief van mijzelf. Zo is twee hoeven op de klep nooit een probleem en betekent vier hoeven op de klep altijd doorlopen tot het einde. Assertief zijn is belangrijk en hem vooral niet laten afsluiten van de buitenwereld, aan de gang houden anders stopt hij zelf, sluit zich af en gaat rustig “slapen” voor de klep. Mevrouw wilde echter haar eigen methode toepassen. Tips en adviezen werden niet aangenomen en na een 1,5 uur stond meneer nog met twee voeten op de klep met alle geduld van de wereld, afgesloten in zijn eigen wereld heerlijk in de zon. Mijn frustratie was echter groot, doordat hij twee keer met vier hoeven de klep op stond en mevrouw hem tegen hield. De perfecte leermethode voor thuis inderdaad, maar op wedstrijd wilde ik liever (zeker na al die uren) naar huis. Ik start opnieuw met mijn training thuis, maar nu gaat hij gewoon naar huis. Zonder geweld, maar wel duidelijk in de boodschap erin en naar huis. Na anderhalf uur heb ik mevrouw vriendelijk proberen te bedanken, dat het tempo echt omhoog moet, dat de stappen prima zijn, maar ze sneller opgevolgd dienen te worden. Ik krijg een afgesloten paard van de buitenwereld terug. We ploeteren zelf wat verder en uiteindelijk heb ik besloten mijn instructrice te bellen, gewapend met haar vrachtwagen is ze ons komen halen, met een frisse blik, veel assertiviteit en doorzettingsvermogen stond hij binnen vijf minuten.

Mijn les voor ‘specialisten’ of ‘specialisten in opleiding’. Sluit de eigenaar nooit buiten in het proces van trailerladen. Luister naar de tips en besluit daarna of je ze wel of niet wenst te gebruiken. Respecteer de ervaringen van de eigenaar en kijk wat je zelf kunt gebruiken.

De beste stuurlui blijven voorlopig aan wal, en nu op zoek naar een ‘echte specialist’

Resultaten onderzoek zijn bekend!

Begin mei heb ik via een digitale enquête een onderzoek gedaan onder ruiters met angst. Na een flink aantal respondenten (boven verwachting) heb ik besloten de enquête te analyseren, waarbij interessante resultaten naar voren zijn gekomen. De volledige analyse is te lezen op de pagina ‘angst onder ruiters’.

Bij deze wil ik nogmaals iedereen bedanken voor het invullen. Het blijkt maar weer dat angst onder ruiters een groter probleem is dan in werkelijkheid soms wordt erkend.

Hoela hoela hoep hoep hoep

Sinds zaterdag is mijn fitness hoelahoep binnengekomen. En dat vroeg natuurlijk direct om actie. De eerste vijf minuten waren lastig. Ofwel, de hoepel lag direct op de grond, nog voordat ik kon beginnen met de draai in mijn heupen. Echter al snel had ik letterlijk de draai te pakken en ging linksom gemakkelijk. Rechtsom kostte iets meer tijd, maar ook dat had ik snel onder de knie. En het resultaat mag er wezen, sinds zondag barst ik van de spierpijn in mijn buik!

Typisch is dat ik linksom op het paard ook handiger ben dan rechtsom. Dit is dus gelijk aan het hoepelen, terwijl ik verder volledig rechts ben. Hopelijk kan ik het fanatiek volhouden en kan ik binnenkort rapporteren of mijn balans op het paard ook daadwerkelijk vooruit gaat.

Hoelahoep en de verlichte zit voor een betere houding te paard

Vandaag heb ik de hoelahoop besteld!

Volgens vele hét nieuwe trainingsmiddel waarbij veel spieren worden getraind. Je hoort er niet alleen een strakke buik van te krijgen, het schijnt ook nog eens erg bevorderlijk te zijn voor het paardrijden.

Volgens de website waar ik mijn (toch wel dure) hoelahoop besteld heb, gaat het dit allemaal opleveren:

• Strakkere buik, rug, been en bilspieren
• Soepele rug en heupen
• Verbeteren rompstabiliteit
• Afvallen
• Goed voor je humeur

Voornamelijk de soepele rug, heupen en het verbeteren van de rompstabiliteit heeft grote voordelen voor het paardrijden. Volgens de website is het tevens niet moeilijk, maar wel even wennen (ofwel; de eerste week blauwe plekken). Ik ben erg benieuwd en houd jullie uiteraard op de hoogte van mijn vorderingen.

Ondertussen lijkt deze blog steeds meer naar een houding en zit blog te gaan, in plaats van angst met paardrijden. Maar voor mij werkt het om steeds beter te gaan zitten en zo steeds minder angstig te worden. Hoe meer ik aan mijzelf werk, hoe beter het paardrijden gaat en hoe meer controle ik lijk te hebben. Al blijft controle in het paardrijden altijd relatief.

  

Vorige week zijn mijn foto’s (zie de blog: houding en zit oefeningen) van mijn vorderingen in houding en zit tevens gebruikt voor een lezing voor instructeurs. Tijdens de eerste foto is gevraagd hoe we de houding van deze amazone kunnen verbeteren. Opvallend is dat bijna iedere instructeur met de oplossing kwam ‘rijden zonder beugels’. Gezien mijn angst is dit nu absoluut niet iets wat ik wil. De traditionele manier van houding en zit verbeteren ligt (helaas) nog steeds in het principe zonder beugels / teugels en aan de longeerlijn. Met al het gevaar van klemmen. Gelukkig denkt mijn huidige instructrice (de geefster van de lezing) er anders over. Door middel van o.a. de verlichte zit hebben we gewerkt aan mijn rompbalans en stabiliteit. De verlichte zit laat mooi zien waar onbalans zit tijdens het rijden. Kiep je naar voren of val je continue terug in je zadel? Dan mis je balans en vormspanning. Vanuit hier zijn we aan de slag gegaan en de tweede foto liet tijdens de lezing dan ook mooi zien dat je op deze manier enorme stappen maakt.

(ondertussen gaat de enquete ook erg goed, op dit moment hebben al 36 mensen de enquete ingevuld, dank daarvoor!)

Onderzoek naar angstige ruiters

Met mijn wetenschappelijke opleiding blijft onderzoek doen toch altijd een beetje in het bloed.

Daarom heb ik vanuit mijn persoonlijke interesse een kleine enquete opgesteld om ook van andere angstige ruiters een beter beeld te krijgen. De enquete richt zich met name op het ontstaan van angst, angstmomenten en welke ondersteuningsvormen andere hebben gebruikt om van angst tijdens het paardrijden af te komen. Op deze manier kunnen we elkaar helpen om meer en meer van het paardrijden te genieten.

Klik hier voor de link naar de enquete.

Alvast bedankt!



(De resultaten zullen binnenkort op mijn blog worden weergegeven)

Houding en zit oefeningen

Sinds mijn wisseling van instructrice ben ik helemaal enthousiast geworden over mijn 'nieuwe manier' van rijden. Volledig op houding en zit (althans dat is het streven) en op basis hiervan heb ik het boek gehad van Anna Muller, Akasha rijkunst, wat beweegt de ruiter.

Een praktisch boek dat maar weer eens duidelijk benadrukt hoe belangrijk de houding en zit van de ruiter is voor een correct opgeleid of nog op te leiden paard. In de praktijk blijft het toch nog een ondergeschoven kindje, het paard corrigeren blijkt toch een aantrekkelijkere weg dan jezelf willen corrigeren. Voor de mensen die wel kritisch naar zichzelf durven te kijken is rompbalans een belangrijke factor. Ledematen onafhankelijk van elkaar kunnen bewegen en nog belangrijker, helemaal niets kunnen bewegen als dat gevraagd wordt.

Sinds het boek en mijn eigen instructrice heb ik de laatste tijd praktische tips opgedaan om ook in het dagelijks leven je rompbalans te verbeteren. Tenslotte doen we ook heel veel dingen door de dag heen die we prima kunnen gebruiken tijdens het paardrijden, die ik graag met jullie wil delen.

• Autorijden, tijdens het optrekken met je rug van de leuning af zitten en mee gaan in de beweging
• Metro / trein, reis je staand in het openbaar vervoer? Probeer je balans te vinden zonder je handen te gebruiken. Balans vinden komt vanuit je voeten / knieën / benen en niet met je handen (teugels zijn er ook niet voor de steun, maar als derde hulp).
• Houd je heupen los, dit kun je testen en bevorderen door tijdens het rijden je benen in cirkels te bewegen of hoelahoepen.
• Een yoga bal geeft leuke oefeningen om te werken aan de stabiliteit van je rompbalans en het flexibiliseren van de spieren rondom je heup.

En ook zelf maar even met de billen bloot. Hier twee rijfoto's. De eerste foto had ik mijn paard net en waren we net aan de gang met rijden, ik zit in stoelzit met mijn rug recht en op slot, het paard is weinig actief en minimaal ontspannen.

De tweede foto is van een paar weken geleden. Hier volg ik zo'n 2 maanden actief les waarbij houding en zit de belangrijkste factor is. Ik zit mee in de beweging, mijn benen zijn stiller (nog niet helemaal stil), leun lichtjes iets naar voren, maar zonder uit balans te zijn (dat maakt het verschil met wel of niet op de voorhand vallen) en het paard is vele malen actiever en loopt ontspannender. Ook hier nog veel verberpunten, maar het verschil mag duidelijk zijn:

Ik ben overtuigd!

Denk niet aan de paarse olifant!

Is de boodschap die ik in mijn hoofd moet prenten. Hoe meer je denkt dat je ergens juist niet aan moet denken, hoe meer je er aan denkt. Bij negatieve gedachten is dit niet zo handig, maar de kunst is om het om te draaien naar positieve gedachten en er dan juist wel aan denken!

Zo moet ik niet verstijven in mijn angst en maar blijven denken, ik val er vast af! Maar moet ik juist denken, hij is braaf en we gaan een lekkere rit tegemoet.

Gestuurd worden door angst is heel vervelend. Gelukkig drijft dit meer en meer naar de achtergrond en kan ik langzaam aan weer genieten van het paardrijden zoals het bedoeld is. Maar soms duikt die paarse olifant met negatieve gedachten ineens weer op en lukt het mij slecht om er weer vanaf te komen. Op zulke moment verstijf ik weer, stop ik met paardrijden en laat ik mij meevoeren door de angst op het paard. Tijdens deze momenten moet ik eigenlijk heel dankbaar zijn aan mijn paard, die ondanks zijn kijkerige gedrag meestal toch niet de gekste kapriolen uithaalt. En verder wil ik hard aan de slag om ook tijdens de angstige momenten gewoon te blijven rijden!

Eerste wedstrijd na ongeluk

Vandaag was de grote dag dan weer, mijn eerste officiële start na mijn ongeluk 4 december jl. Pfff en wat een spanning. Het trailerladen ging gelukkig erg goed, al het harde werken is beloond en meneer ging zowel op de heen- als terugweg gelijk mee in de trailer. Hierdoor waren we erg vroeg op het wedstrijdterrein en moesten we even wachten.

Met het losrijden waren we beide toch wel erg gespannen, maar desondanks heb ik toch besloten voor het eerst zonder bodyprotector op te stappen. De eerste proef bestond enkel uit heel veel spanning en we gingen dan ook als een formule 1 combinatie door de baan, de rem was moeilijk te vinden. De tweede proef hervond ik mezelf hier en daar waardoor we een iets nettere proef neer konden zetten. Helaas leek het in de verste verte nog niet op wat we thuis kunnen. Desondanks, toch nog twee eerste prijzen in ontvangst mogen nemen en een mooi winstpunt.

Paard & Lifestyle

Sinds vandaag zijn ook een deel van mijn blogs te vinden op de website van Paard & Lifestyle, de website met blogs en colums over de paardensport, http://www.paardenlifestyle.com/

Houding en zit, bewust onbekwaam

Vandaag geen blog over mijn vorderingen in het rijden (want dat gaat allemaal nog in een stijgende lijn). Vandaag wil ik graag aandacht besteden aan houding en zit te paard. Met name omdat ik er van overtuigd ben dat het verbeteren van je houding en zit ten goede komt aan je basis rijkunst en dat dit kan helpen in het overkomen of verbeteren van angstgevoelens. Hoe zekerder ten slotte op het paard, hoe kleiner de kans op valpartijen.

Ondanks dat het al lang en breed is aangetoond dat houding en zit de basis is van het paardrijden en je hiermee de inwerking van het paard enorm beïnvloed, blijft het een beetje het ondergeschoven kindje in de paardensport. Op de een of andere manier trekken en plukken ruiters liever met wiebelende benen en handen om het paard maar in het gareel te houden, in plaats van aan zichzelf te werken en te komen tot een mooie combinatie, een ontspannen paard lukt enkel met een ontspannen ruiter.

Zelf ben ik een fanatieke ‘kijker’, vaak zit ik als enige of één van de weinige op de tribune tijdens een dressuurwedstrijd om te kijken, ongeacht de klasse. Ook ben ik vaak te vinden op een manege of andere paardenevenement om gewoon te kijken.

Pas nog op een clinic trof ik een prachtig voorbeeld, een mooi paard die samen met zijn amazone in de M2 rond rijd. De amazone zit tegen, leunt licht achterover en kan haar benen niet stil houden, met sporen van minimaal 2 cm prikt ze continue lichtjes tegen de buik van het paard, ze vertelt tegen de clinicgeefster; ‘mijn probleem is dat het paard flegmatiek is’. Prik, prik, prik tegen het paard. De clinic wordt gefilmd en ik hoop maar dat de amazone bij thuiskomst denkt, misschien moet ik beter zitten, de hulpen duidelijk laten zijn en dan pas een conclusie trekken of mijn paard al dan niet flegmatiek is, maar eerlijk gezegd heb ik mijn twijfels.

Dit is echter meer de regel dan de uitzondering. En ook ik behoorde tot deze onwetende liefhebbers, onbewust onbekwaam noemen ze het ook wel eens, maar wel met de goede bedoelingen. En ondanks dat ik tegenwoordig erg veel met mijn houding en zit bezig ben, zijn we er nog steeds niet. Ik ga steeds beter mee in de beweging van mijn paard, maar leun nog wel iets voorover, mijn handjes leiden soms nog een piano leven, in plaats van een paardrijleven, vormspanning blijft moeilijk (en zwaar). En zo zijn er nog heeeel veel verbeterpuntjes, ook wel bewust onbekwaam genoemd. Maar ik merk wel een enorm verschil bij mijn paard, die vele malen ontspannender loopt en veel actiever is. Een betere motivatie om door te zetten vind ik niet.

De volgende stap is bewust bekwaam, maar daarvoor moeten we nog even oefenen.

Loslaten; de kunst van het paardrijden

Dit was mijn conclusie van de paardrijles van gisteren. Na de enorme tegenvaller van afgelopen maandag is woensdag weer mijn lesdag. Een dag waar ik altijd enorm naar uitkijk. Het was echter wel een dag met potentiële uitdagingen, om het zo maar te noemen. De eigenaren van het huis waren bezig met het verwijderen van de dakpannen van hun huis, ofwel met lawaai naar beneden en beneden aangekomen werden ze direct kapot geslagen. Hun tuin grenst aan de rijbak, dus voldoende aangelegenheid om weg te rennen, zo zou je denken. Normaal gesproken zou dit ook zeker gebeuren, maar met lessen gebeurt dit zelden. Fijn en jammer, fijn om lekker te kunnen rijden en jammer omdat mijn instructrice het dus nooit zien wat er doordeweeks gebeurd en we hier dus aan kunnen werken.

We gingen aan de slag aan de kant van de bak het verste weg van de tuin. En langzaam aan bewogen we richting de tuin. Doordat we aan het lessen waren met een oortje, hoorde ik de omgevingsgeluiden minder goed en ondanks de naar beneden denderende dakpannen gaf Devito geen kick! Weer een prachtig voorbeeld van hoe mijn spanning doorvloeit naar hem. Loslaten van mijn angst en vertrouwen geven aan hem. Ook in het rijden het dressuurmatig rijden van de basis werkt loslaten beter dan vasthouden. Voorheen hield ik vast, in angst dat hij weg zou schieten. Nu (probeer ik, lukt nog niet altijd) los te laten (met verbinding), lucht van voren te geven. Behalve dat dit ontspanning oplevert bij het paard, levert het ook dressuurmatig veel meer op, hij zakt beter, komt beter in de aanleuning en ik kan beter zitten. Ofwel we ontspannen beide!

Opbouwen van spanning tijdens het rijden; afstappen of niet?

Vandaag was weer zo'n dag dat ondanks alle goede bedoelingen vooraf het maar weer eens niet wilde lukken. De omstandigheden zaten op zich mee, het weer is mooi, er waren andere mensen op stal, het zonnetje scheen en naar mijn inziens stonden de grassprietjes de juiste kant op en toch ging het niet.

Tijdens het opzadelen merkte ik al dat ik wat spanning aan het opbouwen was, Devito pikte dit uiteraard direct op en ging op zoek, waar zal ik vandaag eens bang van zijn? Het werd de lange zijde aan de linkerkant omdat daar de hond vastlag, de hond die er zoveel vaker is en waar hij ook absoluut niet bang van is. Ik weet dat ik de persoon ben die de spanning opbouwt en dat hij enkel dit tot uiting laat komen. Ik stap toch op en begin te stappen ondanks de spanning loopt hij netjes, erg netjes en baal ik dat ik bang ben.

Wat doe je op zo'n moment? Stap je af en hou je het voor gezien of blijf je doorrijden? Ik heb 10 minuten nagedacht, wat oefeningen meegepakt en toen toch even gedraafd, daarna weer stappen en nog wat dressuurmatige stapoefeningen. De spanning bouwt toch nog op en ik besluit om af te stappen na bijna 20 minuten.

Nu baal ik, was het wellicht toch gelukt als ik was doorgereden? Uiteindelijk hou ik het maar bij mijn gevoel, zenuwachtig zijn is toch wel proberen, maar lukt het niet om te gronden en eroverheen te stappen, stap ik af.

Hopelijk volgende keer beter.

Wisseling instructrice

Sinds mijn val ben ik niet meer dezelfde ruiter als daarvoor. Dat is ook niet erg, vind ik zelf. Sterker nog, ik denk dat ik een betere ruiter ben geworden. Ik heb enorm de behoefte om mijn angst te vullen met kennis en zo technisch steeds beter en beter te worden. Toen ik mijn paard kocht, 15 maanden geleden, heb ik een passende instructrice gevonden. Samen hebben we het eerste jaar hard getraind en de eerste winstpunten op wedstrijden behaald. Ondanks mijn tevredenheid en positieve instelling van deze instructrice, heb ik toch besloten om te wisselen. Na mijn ongeluk ben ik een andere ruiter geworden en daar hoort, voor mij, een andere instructrice bij. Ik wil bij deze mijn 'oude' instructrice enorm bedanken voor alle steun en hulp het afgelopen jaar.

Voor nu ga ik aan de slag met Roos Dyson, zij geeft les vanuit houding en zit, volgens de Akasha rijkunst en ben dan ook blij om samen aan de slag te gaan! De titel van haar website, sluit aan bij het doel wat ik meer en meer weer aan het bereiken ben: Gepaard met een lach

Ingeschreven wedstrijd

Op 11 maart is het weer zo ver en maak ik mijn rentree in de wedstrijdring. De laatste dagen gaat het rijden weer erg goed en de kriebels zijn dan ook enorm om weer een start te maken. Doelstelling is om fijn rond te rijden, zonder angst om te vallen en rustig te zijn ook weer op vreemd terrein. Ik heb er zin in!

* Update *

Helaas kan de wedstrijd op 11 maart niet doorgaan ivm Rhino uitbraak en het advies van de KNHS paarden voorlopig niet te vervoeren. Ondanks mijn zin in de wedstrijd gaat de gezondheid van mijn paard en de andere paarden op mijn stal, uiteraard voor en heb ik mij afgemeld voor de wedstrijd. Volgende keer hopelijk meer geluk.

Stijgende lijn te pakken!

Vandaag was mijn wekelijkse dressuurles en ondanks de windkracht 5 voorspelling viel het in de ochtend reuze mee. Tijdens het opzadelen was hij heerlijk rustig en het plastic om de bak wapperde nauwelijks. Vandaag rij ik los! En het ging super fijn, het tempo verhogen helpt flink. In plaats van terug houden juist vooruit rijden helpt goed voor mijn paard, hij blijft meer bij de les.

De goden stellen ons echter wel altijd op de proef. Net als ik voorbij de aangrenzende paddocks rijd gaat er een ander paard door de draad. Even snel paniek onder de paarden en ook mijn paard wilde even zo snel mogelijk weg. Gelukkig bleef het bij drie stappen en had ik hem snel terug. De angst slaat dan wel gelijk weer even om de oren. Mijn instructrice heeft hem vastgehouden totdat alles weer in orde was en toen gelijk weer verder aan de slag. Uiteindelijk ook heerlijk kunnen galloperen, dus het voelt echt meer en meer als 'back in business'. Stiekem komt het inschrijven voor de volgende wedstrijd weer dichterbij.

Kitesurfen vs paardrijden

Angst met sporten, ik ken het niet alleen van het paardrijden. Op mijn 18de (nu 7 jaar geleden) ben ik begonnen met kitesurfen. Mijn toenmalig vriendje had het op tv gezien en leek het wel wat. Als verassing heb ik ons samen een les cadeau gedaan. Een schot in de roos, we vonden het beide leuk. We kochten spullen en gingen samen aan de gang. Ik heb met het kitesurfen meegemaakt wat ik nu met het paardrijden doormaak. Pure angst.

De sport trok me enorm, ik vond het heel gaaf om te zien en dat wilde ik ook! Het onvoorspelbare, het werken met de elementen leek me geweldig. Maar diep van binnen ben ik een watje met een stoer randje. Ik moest en zou het kunnen, maar eigenlijk ben ik bang van water, trekt die vlieger veel te hard en komen alle andere kitesurfers altijd te dichtbij. Om nog maar niet het potentieel risico van verdrinken te noemen doordat je vast komt te zitten in de lijnen. Kitesurfen is tenslotte niet voor niets een extreme sport.

Het eerste half jaar ging ik enkel kitesurfen als er geen wind stond. Niet zo handig natuurlijk, want een voorwaarde van kiten is natuurlijk wind. Uren heb ik staan ploeteren met een vlieger die niet de lucht in wilde, maar dat waren mijn beste dagen, geen gevaar op de loer. Uiteindelijk wist mijn exvriendje me toch te overtuigen om eens te proberen met wind. Gewapend met een drijfvest en helm ging ik het water in. En ik kan je zeggen de tranen hebben over mijn wangen gelopen als de vlieger weer eens met een rotvaart door de lucht ging en ik niet wist wat ik moest doen. Of de keer dat ik over het strand werd getrokken en de boom steeds dichterbij kwam, of dat ik met mijn been door de safety lijn zat en de vlieger alleen maar meer kracht genereerde ipv minder. Met angstzweet ging ik iedere week weer. Dit duurde ongeveer 1.5 jaar en toen had ik het. Ik kende alle knopjes, alle meest voorkomende gevaren kende ik en geen windvlaag hield mij meer voor de gek. Met trots ben ik jaren de enige vrouw geweest op onze kitespot. En heb ik andere vrouwen gesteund in hun angst als ze voor het eerst gingen. Nog steeds ben ik voorzichtig, maar wat er ook gebeurt ik weet wat ik moet doen.

Dit proces maak ik nu door met paardrijden en mijn houvast is het kitesurfen. Het komt vast goed, zonder angst geen voorzichtigheid. En die voorzichtigheid kan op bepaalde momenten enorm goed van pas komen, dat weet ik van het kitesurfen.

Eerste keer te paard @ thuis

Gisteren was mijn eerste lesdag weer sinds ik terug ben van mijn trainingsweek. Vooraf keek ik er enorm naar uit, met mijn gemaakte stappen zou ik zeker weer zonder lijn thuis te durven rijden. Tot gisterochtend vroeg, ik was om half 7 wakker en ik hoorde het al. Wind, en geen vlaagje, maar kei harde wind woeide om ons huis. Ook de KNMI brengt me geen goede hoop, windkracht 4 tot 5 met harde windvlagen. De moed zakte me in mijn schoenen. Zoveel wind is voor ons nog een brug te ver. Door dit weer is paardjelief fris en erg schrikachtig. Ik heb even getwijfeld of ik zal afbellen, maar ben uiteindelijk toch gegaan. Gewapend met een overdosis aan bach bloesem en mijn bodyprotector zadel ik mijn paard. Hij is rustig en staat braaf, durf ik of durf ik niet? De zenuwen spelen op en ik besluit mijn instructrice van mijn trainingsweek te smsen. Met wat bemoedigende woorden om vooral het gevaar niet op te zoeken en het positieve vooral te blijven bevestigen besluiten we dat mijn eigen instructrice hem eerst rijd. Ze stapt op en hij is braaf, uiteraard is hij braaf. Hij is altijd braaf als er iemand op zit die de angst niet kent. Uiteindelijk schrikt hij twee keer bij mijn instructrice, hij tilt zijn hoofd op en voordat hij kan reageren heeft ze hem alweer terug, niets aan de hand. Na 15 minuten ben ik aan de beurt. Ik stap op, maar wel aan de lijn. We rijden uiteindelijk nog 20 minuten en stoppen er dan mee. Hij is één keer geschrokken, maar gelukkig kon ik me snel herpakken. Helaas niet het positieve gevoel waar ik vooraf op had gehoopt, maar in ieder geval wel weer thuis gereden. Op naar de volgende keer!

Dag 10; naar huis

Voelen, weten en handelen zijn drie aparte aspecten in mijn angst. Ik voel dat ik angstig ben, ik weet dat ik rustig moet blijven, maar ik handel in paniek. De angst is ontstaan buiten mijn eigen paard om, door een ongeval met een ander paard, maar nu geprojecteerd op mijn eigen paard. De blinde paniek slaat toe bij een schrikreactie van hem, ik versterk hem en kom niet uit deze vicieuze cirkel.  Met deze verstoorde basis ging ik samen met mijn paard Devito een week naar de Bascule, om samen met Joke aan de slag te gaan. Op zoek naar rust, stabiliteit en vertrouwen in het rijden.

Na anderhalve week; het weten is omgezet in doen met vertrouwen, met kleine stapjes gaan we vooruit. Geloven in mijn paard en mijzelf, weten dat we samen kunnen schrikken, maar het samen kunnen herpakken en voelen dat dit ook echt zo is! Één week trainen op alle aspecten van de omgang met paarden. Één week waarin mijn paard weer meer en meer mijn paard wordt, het paard waar ik zo trots op ben, die zo goed zijn best doet en die het vertrouwen van mij verdiend. Een week, waarin ik angstig kan en mag zijn, maar waarin we werken aan het herpakken en niet blijven hangen. We hebben nog een weg te gaan, maar met deze positieve ervaring vertrek ik weer naar huis met een schat van een paard in de vrachtwagen (oh en hij stond er in één keer op!).

Dag 9: Rijden & laden

Alles waar we zo hard aan hebben gewerkt is weer verpest. Alle stappen vooruit worden toch altijd weer beloond met net zoveel stappen achteruit. Ik heb het over trailerladen. Vandaag ging het weer helemaal mis. Mijn eigen trailer was weer mee om te oefenen. We lopen samen zo de trailer in, we staan, ik geef hem een snoepje en daar gaan we; vol achteruit! In volle vaart vliegt hij de trailer uit mijn zijn hoofd kei hard tegen het dak aan. Ik voel de moed weer in mijn schoenen zakken, gaan we weer. Iedere keer als ik denk dat het patroon doorbroken is, gebeurt er weer iets. Zit het dan toch in het achteruitlopen? Dat hij daar zo van in paniek raakt? We oefenen verder op het achteruit gaan, stap voor stap op de klep en pas als hij ontspannen is er weer uit. Kleine stapjes gaan vooruit, maar echte onstpanning halen we niet. We besluiten de trailer weer weg te rijden en de vrachtwagen weer binnen te rijden. En wat denk je? Hij loopt zo weer de vrachtwagen op! Hier hoeft hij natuurlijk niet achteruit af, maar kan gewoon vooruit eruit. Mijn instructrice is zo lief om aan te bieden hem morgen met de vrachtwagen naar huis te brengen. Even het patroon doorbreken van stress op de trailer.

Ondertussen is het 21.30 uur en moeten we nog gaan rijden. Ik merk aan mezelf als het trailerladen slecht gaat, ik altijd zenuwachtiger ben voor het rijden. Maar dat gaat gelukkig erg goed! We rijden weer fijn en ik krijg weer super tips mee om thuis mee aan de slag te gaan.

's Avonds thuis in bed lig ik te balen, zoveel uur oefenen met de trailer, allerlei methodes, veel hulp en nog geen succes. Hopelijk vinden we snel het gouden ei en kunnen we fijn op wedstrijd, clinics rijden en andere leuke dingen doen, met deze positieve gedachte probeer ik te gaan slapen. Welterusten!

Dag 7: trailerladen & pessoa

Mijn eigen trailer is vandaag mee om te oefenen. Dit is toch weer anders dan een vrachtwagen. Met de vrachtwagen hebben we succes geboekt, hopelijk kunnen we dit zo doorzetten. Met het inlopen twijfelt hij een beetje (of twijfel ik?), hoe dan ook we komen er niet in. Mijn instructrice neemt het over en hij loopt zo door, oké het ligt dus aan mij. Tijdens het naar binnen lopen merkt ze op dat hij doorloopt tot aan de stang, ipv te wachten op het commando en te volgen. Eruit is lastiger, het lijkt meer en meer dat het probleem niet in het naar binnen lopen zit, maar op het eruit lopen. Het gaat goed en we besluiten de klep dicht te doen, zonder stang. Op de stang zit ook altijd veel stress, dus vandaar direct de klep. De eerste keer doe ik de klep dicht en blijft mijn instructrice staan. Ik merk aan mezelf dat ik het spannend vind om de klep terug open te doen. Doemgedachtes spelen op, hij zal vast direct eruit springen. Maar gelukkig gebeurde dit niet, hij bleef rustig en kwam pas op commando eruit.

Nu andersom, ik loop naar binnen en de klep gaat dicht. Paardjelief wordt onrustig, ik ook, het angstniveau stijgt, paardjelief gaat bijten, ik wil eruit. De klep gaat pas open als ik aangeef ontspannen te zijn.. even ademen.. nog eens, nog eens. Het wordt niet beter, paardje bijt weer, gelukkig vaker in het touw dan in mij. Oke, gaan met die banaan. De klep mag open. En wat doet hij, niets! Weer een bevestiging in het vertrouwen dat hij verdiend. Als een rode draad door ons verblijf, vertrouwen. Zorg dat je de sterkere bent, jij vertrouwd het paard, maar het paard moet ook jou kunnen vertrouwen.

Het lijkt op het gevoel wat je ook kunt hebben als je samen met een klein kind bent. Het kleine kind is bang van iets, iets waar je zelf wellicht ook bang van bent. Maar jij bent de volwassenen en die zijn niet bang, dus begeleid en bescherm je het kind. Ditzelfde gevoel moet ik ontwikkelen voor mijn paard. Hij is bang, ik ben bang, maar hij is het vluchtdier en ik het prooidier. Ik kan plannen en ben geestelijk sterker, hij dient mij te vertrouwen dat het wel goed komt. We zijn samen bang, maar ik leid. Dat is het streven.

Daarna hebben hebben we hem nog lekker gelongeerd met Pessoa. Dit was voor hem de eerste keer, maar hij deed het erg braaf, ook vandaag sluiten we positief af.

* Wegens sneeuw verlengd *

De situatie op de weg is door de sneeuwval van afgelopen vrijdag niet ideaal. De belangrijkste wegen zijn goed, maar met name het laatste stukje voor de pensionstal thuis is ongestrooid en glad. Met de trailer op pad gaan lijkt onverantwoord en gezien Devito zich prima op zijn gemak voelt, mag hij nog een paar daagjes blijven, woensdag gaan we naar huis en morgen een rustdag.

Dag 5: Rijden

Gewapend met mijn camera was mijn vriend verplicht gesteld vandaag mee te gaan. Ik moest en zou het positieve gevoel van gisteren op camera vastgelegd hebben. Eerst weer oefenen met de vrachtwagen, inclusief een klein stukje rijden. Paardlief erin, vastgezet, schot dicht, klep dicht en hobbelen maar. Ook dat ging vandaag weer goed. Na het rijden, weer uitgeladen en direct weer geladen. Ook dat ging goed.

Toen weer gezadeld, op zoek naar het gevoel van gisteren. En toen gebeurde het, ik stap op met het krukje, zit nog niet goed en paard draait... en ja.. tegen het krukje. Hij schrikt en rent.. En ik? Ik blijf rustig zitten en denk naar voren, handen naar voren, lichaam naar voren en hoooo. Een persoonlijke overwinning, wat fijn dat ik dit weer kon doen! Dat ik stukje bij beetje mijn rationaliteit weer terug krijg bij schrikreacties. En wat fijn dat ik mijn paard kon overtuigen dat het wel meevalt zo'n krukje tussen je benen.

Helaas was dit verder eigenlijk het meest positieve van de avond. Het geweldige gevoel van gisteren kwam niet terug, we waren beide eigenlijk moe. Paard had spierpijn en ik was moe. We hebben goed gereden, maar net niet tot het super gevoel van de dag ervoor. Geeft niet, volgende keer beter.

Dag 4; trailerladen & rijden

Wow, in één woord wat een topdag!

Vandaag ging echt alles zoals het hoort. Meneer liep braaf de vrachtwagen in, zonder gezeur, bleef staan, zelfs schot dicht gehad en geen problemen! Fijn!

Daarna gezadeld om te rijden. Mijn ouders waren gekomen om te kijken, altijd leuk. En het was de moeite waard, wat liep hij zeg! Enorm voorwaarts gereden, strekken als de beste en ik was er zelf goed bij. Ik zat helemaal te glunderen op mijn paard dat ik alle zaken eromheen gewoon weer vergat. Stiekem zag ik het natuurlijk wel, een echte angsthaas, ontgaat niets. Zo fietste er iemand door het gangpad bij de stallen (naast de bak), kwamen er aardig wat mensen langs die allemaal wat aan het drinken waren (naast de bak), werd er een ander paard gezadeld en viel er af en toe wat op de grond. Normaal gesproken allemaal belangrijke zaken voor een schrikreactie en vandaag, niets, nada, noppes! Ik heb echt nog nooit zo fijn gereden! Bedankt allemaal, en nu naar bed.

Dag 3: Trailerladen

Vandaag zouden we even oefenen met de vrachtwagen en het laden en daarna gaan rijden, as simple as that. Nou dat dacht paardlief even niet. Na een uur stond hij nog niet! Wat een tegenvaller. Hij brak heel de boel af, steigeren, zo hoog heb ik hem nog nooit omhoog zien komen. Met zijn hoofd tegen de vrachtwagen aan, in volle vaart achteruit, zelfs hele plukken uit zijn staart door erop te gaan staan.

Zoals ook thuis laadde hij in eerste instantie in één keer. Maar na 3 keer op zijn eigen tempo er in en uit vond meneer het wel weer welletjes. Gewapend met het Monty Roberts halster aan de gang om te laten wennen aan druk. Paardlief dacht er anders over en bleef aan de gang, voorzichtig stond ik klaar met de longeerlijn om 1 zijkant af te weren. Mijn instructrice probeerde hem te leiden naar de trailer, stapje naar voren, druk eraf. Stap naar achteren, druk erop. Één stijger en hop, midden op het zijschot van de vrachtwagen, gevolg; doormidden. Is het echt? Stom paard! Ik voel me ongemakkelijk, mijn paard sloopt de boel ook nog. Maar na 1 uur en 20 minuten was het voorbij, hij wordt voor de vrachtwagen geleid, denkt, likt, denkt en loopt! Blijft vervolgens braaf staan en gaat er pas weer uit op het teken en vervolgens nog een keer en nog een keer. De strijd is gewonnen, helemaal bezweet geeft hij zich over. Hopelijk was dit het laatste gevecht met de trailer / vrachtwagen. Dit keer was hij moe en niet wij (oké misschien een beetje).

Dag 2: Rijden

Voor de eerste keer er weer op. Het is toch alweer bijna een week geleden dat ik de laatste keer op de rug van het paard heb gezeten. Fanatiek heb ik gedruppeld met de bach, desondanks zijn de zenuwen er nog flink. Toch nog maar de bach rescue erbij dan. Volledig ingepakt met mijn nieuwe bodyprotector, zadel ik mijn paard. Voor de zekerheid trek ik mijn bodyprotector nog wat aan, zo strak dat hij twee minuten later weer losschiet. Dan maar weer wat losser. Ik stap op en gelukkig gaan we aan de lijn. We beginnen rustig, stappen, letten op mijn houding, losser worden in mijn lijf, loslaten, niet klemmen en vertrouwen. Daarna draven we wat rondjes aan de lijn en dan komt het moment, los. Los in de binnenbak die we niet kennen en draven maar. Het gaat goed, hij schrikt niet en ik kan me beetje bij beetje ontspannen. Denken aan mijn houding en zit en naar voren denken. Zorg dat het paard iets te doen heeft en zet hem aan het werk. Na een goede drie kwartier zijn we klaar. We hebben niet gegalloppeerd, maar dat is prima. Ik ben blijven zitten en er gebeurde niets engs!

 

In theorie weet ik hoe je om moet gaan met een schrikachtig paard. Ik kan zelfs tegen iedereen vertellen dat je absoluut niet moet gillen, trekken, vasthouden en klemmen. Maar dat je juist dient te ontspannen en naar voren moet denken. Ondanks mijn theoretische kennis is het omzetten in het doen niet zo gemakkelijk. Naar voren denken is eng, als je bang bent dat je paard er vandoor gaat. Ik heb mijn paard de laatste tijd enorm op de rem gereden, om maar controle te houden. Maar juist door die rem heeft hij de gelegenheid gekregen om rond te kijken en had hij minder te doen. Dit is de uitdaging voor de komende dagen, naar voren en naar voren!

Dag 1; Eerste kennismaking & bach bloesem

De eerste dag op center parcs en we gaan beginnen. Het vastzetten op de poetsplaats was al uitdaging 1. Hij staat nooit vast met twee lijnen aan zijn halster, we hebben dat thuis niet. Spartelen dus! Wellicht breken die ijzeren kettingen wel als ik maar hard genoeg trek, dacht paardjelief.. Pech dus, zowel het halster als de lijnen hielden het prima. Normaal gesproken zou ik hem zelf loshalen. Nu niet, hij moest blijven staan, na twee / drie keer spartelen was het over! Hij stond erbij als een klein kind die niets meer mocht, braaf stil staan en niet bewegen. Help, mag ik weer los? Les 1 dus.

Daarna heeft de instructrice paardlief gelongeerd en losgewerkt om te kijken wat voor paard het is. Het ging goed, hij was alert, maar braaf. Geen gekke uitspattingen, aan het paard zal het ook niet liggen. Terwijl hij lekker uitstapt sta ik wat te sippen aan de kant. Wat is het toch jammer dat ik dit ontzettend lief en braaf paard niet vertrouw. Bij iedere beweging van de kant, slaat mijn hart over, hij zal vast nu schrikken.. kijk.. kijk. Nee hij schrikt niet. Dat sterkt het vertrouwen, en bij de volgende klap verwacht ik het weer, hij schrikt vast nu wel. En nee weer niet. Hij verdient het vertrouwen en ik ga het hem geven besluit ik ferm..

Nadat hij weer lekker is uitgerust onder het solarium, ben ik aan de beurt. De bach bloesem.. juist, met een achtergrond in het wetenschappelijk onderwijs ben ik niet helemaal overtuigd. Water met kruiden, verdund en nog meer verdund, wat kan daar nu het effect nog van zijn? Maar ach, kwaad kan het ook niet. En ik ben overtuigd van het werken aan mijn angst, dus hoppa. Op maat wordt mijn drankje samengesteld, vier ingrediënten tegen de stress / angst is het resultaat, 4 maal daags zes druppels. Met mijn drankje op zak ga ik naar huis, voor het slapen gaan de eerste zes druppels erin, een ontspannen nacht tegemoet.  

Op pad naar het trainingscentrum

Vandaag is de dag en is paardjelief naar de Bascule, in Lage Zwaluwe gebracht. Na heel veel uren van te voren oefenen met de trailer, liep hij op de dag dat het weer eens echt nodig was, wederom niet de trailer op…grrr. Zo vermoeiend. Hij ging drie keer direct de trailer in en net voordat de stang vast zat was meneer er al weer in volle vaart uit. Hier raak ik altijd een beetje (zachtjes uitgedrukt) gefrustreerd van en dat komt het trailerladen nooit ten goede. Met het lood in de schoenen dan maar even pauze en binnen opwarmen, paardje terug in de paddock en tweede ronde hopelijk betere kansen.
Uiteindelijk, na in totaal anderhalfuur stond hij dan toch en konden we op pad. Aangekomen op het center parcs voor paarden (zo hebben we het omgedoopt, prachtige accommodatie, met privébinnen- en buitenbak, solarium en mooie paddocks) direct lekker in zijn stalletje. Hij was gelukkig vrij snel rustig, morgen aan de slag, ik heb er zin in. Deze angsthaas wordt vast weer stoer!

Dressuurles & Body protector

Nog een paar dagen voordat we vertrekken richting het trainingscentrum. Op woensdag heb ik altijd mijn reguliere dressuurles en vandaag dus ook. Vooraf had ik gedacht dat ik prima weer kon rijden en dat ik mijn angst goed opzij kon zetten, zeker met mijn instructrice erbij. Echter toen ik mijn paard een half uur van te voren in de bak loosgooide veranderde dat beeld direct. Hij was fris, ik zag het al weer. En mijn moed zakte me alweer in mijn schoenen.

Eerst even rennen dan maar en vervolgens weer even wandelen zodat hij hopelijk weer in zijn oude kalme staat zou komen. Opgezadeld en toch stiekem de longeerlijn maar klaar gelegd. Met het opstappen toch maar besloten vandaag te lessen aan de lijn. Het lessen ging verder prima, maar de spanning zat er toch aardig in. ’s Middags direct naar de winkel, mijn bodyprotector is een feit! Wellicht helpt dat een beetje over de angst om verkeerd te vallen en met een dwarslaesie in het ziekenhuis te eindigen. Totdat ik weg ga, ga ik nu niet meer rijden om potentiële negatieve ervaringen uit de weg te gaan en de angst niet te vergroten voordat de hulp komt.

Mijn nieuwe vriend (genaamd; imperial riding smartrider):

Training ingeboekt; De Bascule

Vandaag heb ik gebeld met Joke Schotel van de Bascule om aan mijn angst te gaan werken. Joke heeft ervaring met mensen met angst en ik ga dan 1 week lang in training om aan mijn angst en vertrouwen te werken. Ik heb gelijk maar actie ondernomen, anders wordt het vast alleen maar erger. Mijn paard gaat mee en verblijft een gehele week en ik kom iedere dag om samen aan de slag te gaan. Mijn angst is nu onder ogen en officieel, een persoonlijke overwinning!

Aan de slag; Schriktraining

Ondanks dat ik veel invloed heb op mijn paard in zijn reacties, kan hij zelf ook best aan de bak. Mijn paard is bang van plastic en vooral van alles wat wappert. En dat is erg jammer, aangezien onze gehele en enige buitenbak is afgezet met plasticzeil tot de eerste bakrand (om het wegwaaien van de snippers tegen te gaan). Dus vanaf vandaag werken we beide aan onze angst. En als echte held, liet ik hem de spits afbijten. Gewapend met een plastic tas van de C1000 aan een stok zijn we rustig begonnen hem kennis te laten maken met wapperend plastic. En we troffen het, want het waaide flink, dus wapperen wilde de zak wel!

Het wapperen is opgebouwd, eerst de zak volledig om de stok en overal aanraken en zo steeds de zak iets meer laten wapperen tot het zo ongeveer een vlieger was. En paardje was bang, zeker in het begin, maar we gingen vooruit en op het einde vond hij het nog wel spannend, maar bleef braaf stil staan. Knap paard en fijn dat hij de eerste stap heeft gezet, nu is het mijn beurt.

Angst met paardrijden; klaar ermee!

Op 4 december 2011 ben ik tijdens een georganiseerde bosrit van een manegepaard afgevallen, met mijn rug tegen de boom aan. Met de ambulance ben ik volledig geplankt afgevoerd uit het bos. Gelukkig niets ernstigs alleen een flinke klap op mijn rug en een zenuwbeschadiging in mijn linker zij, tot op de dag van vandaag gevoelloos. Dit was niet de eerste keer, 1,5 jaar eerder ben ik tijdens mijn zoektocht naar een eigen paard ook gevallen met hetzelfde verhaal. Ook toen geplankt afgevoerd door de ambulance. Dat paard uiteraard niet gekocht en later een hele brave 11-jarige ruin gekocht, een schat die alle vertrouwen verdient. Ik rij al heel mijn leven en ben nog maar weinig gevallen, maar helaas heb ik de pech dat als ik val, ik graag met mijn rug ergens tegen aan val.

Na 1,5 maand niet te kunnen rijden - na de ongelukkige bosrit - heb ik zondag 15 januari 2012 het rijden weer opgepakt. Het ging lekker en een paar dagen later ook weer voor het eerst gelest, zelfs mijn eerste wedstrijd na het ongeluk stond weer op de planning!

Tot zaterdag 21 januari. Ik was aan het rijden en mijn paard schrikt (dat doet hij vaker) en schiet er vandoor, normaal blijf ik rustig en zitten, nu raakte ik volledig in paniek, gillen en trekken. Twee dingen die je dus nooit moet doen. Gevolg een bok en ik lag er wederom naast. Nu gelukkig niets en kon direct weer opstaan. Mijn primaire reactie van rustig blijven is veranderd in pure paniek. En de angst slaat me om mijn oren. Twee ambulance ritten gaan toch niet in de koude kleren (terwijl ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen).

Voorheen en ook nu doe ik ook aan grondwerk met mijn paard, we wandelen, longeren, vrijspringen, doen een klein beetje vrijheidsdressuur en tutten af en toe, maar diep van binnen ben ik een ruiter! En wil ik graag rijden en op wedstrijden komen.

Dus mijn voornemen voor het nieuwe jaar, werken aan mijn angst! En ik ga bijhouden wat ik allemaal beleef. Ik wil niet de ruiter worden die alleen maar rijd als het weer mooi is en alle grassprietjes naar rechts staan, ik wil altijd kunnen rijden en ik wil de baas zijn en blijven van mijn paard, vertrouwen hebben en ook belangrijk, ik wil niet meer vallen!