Ingeschreven wedstrijd

Op 11 maart is het weer zo ver en maak ik mijn rentree in de wedstrijdring. De laatste dagen gaat het rijden weer erg goed en de kriebels zijn dan ook enorm om weer een start te maken. Doelstelling is om fijn rond te rijden, zonder angst om te vallen en rustig te zijn ook weer op vreemd terrein. Ik heb er zin in!

* Update *

Helaas kan de wedstrijd op 11 maart niet doorgaan ivm Rhino uitbraak en het advies van de KNHS paarden voorlopig niet te vervoeren. Ondanks mijn zin in de wedstrijd gaat de gezondheid van mijn paard en de andere paarden op mijn stal, uiteraard voor en heb ik mij afgemeld voor de wedstrijd. Volgende keer hopelijk meer geluk.

Stijgende lijn te pakken!

Vandaag was mijn wekelijkse dressuurles en ondanks de windkracht 5 voorspelling viel het in de ochtend reuze mee. Tijdens het opzadelen was hij heerlijk rustig en het plastic om de bak wapperde nauwelijks. Vandaag rij ik los! En het ging super fijn, het tempo verhogen helpt flink. In plaats van terug houden juist vooruit rijden helpt goed voor mijn paard, hij blijft meer bij de les.

De goden stellen ons echter wel altijd op de proef. Net als ik voorbij de aangrenzende paddocks rijd gaat er een ander paard door de draad. Even snel paniek onder de paarden en ook mijn paard wilde even zo snel mogelijk weg. Gelukkig bleef het bij drie stappen en had ik hem snel terug. De angst slaat dan wel gelijk weer even om de oren. Mijn instructrice heeft hem vastgehouden totdat alles weer in orde was en toen gelijk weer verder aan de slag. Uiteindelijk ook heerlijk kunnen galloperen, dus het voelt echt meer en meer als 'back in business'. Stiekem komt het inschrijven voor de volgende wedstrijd weer dichterbij.

Kitesurfen vs paardrijden

Angst met sporten, ik ken het niet alleen van het paardrijden. Op mijn 18de (nu 7 jaar geleden) ben ik begonnen met kitesurfen. Mijn toenmalig vriendje had het op tv gezien en leek het wel wat. Als verassing heb ik ons samen een les cadeau gedaan. Een schot in de roos, we vonden het beide leuk. We kochten spullen en gingen samen aan de gang. Ik heb met het kitesurfen meegemaakt wat ik nu met het paardrijden doormaak. Pure angst.

De sport trok me enorm, ik vond het heel gaaf om te zien en dat wilde ik ook! Het onvoorspelbare, het werken met de elementen leek me geweldig. Maar diep van binnen ben ik een watje met een stoer randje. Ik moest en zou het kunnen, maar eigenlijk ben ik bang van water, trekt die vlieger veel te hard en komen alle andere kitesurfers altijd te dichtbij. Om nog maar niet het potentieel risico van verdrinken te noemen doordat je vast komt te zitten in de lijnen. Kitesurfen is tenslotte niet voor niets een extreme sport.

Het eerste half jaar ging ik enkel kitesurfen als er geen wind stond. Niet zo handig natuurlijk, want een voorwaarde van kiten is natuurlijk wind. Uren heb ik staan ploeteren met een vlieger die niet de lucht in wilde, maar dat waren mijn beste dagen, geen gevaar op de loer. Uiteindelijk wist mijn exvriendje me toch te overtuigen om eens te proberen met wind. Gewapend met een drijfvest en helm ging ik het water in. En ik kan je zeggen de tranen hebben over mijn wangen gelopen als de vlieger weer eens met een rotvaart door de lucht ging en ik niet wist wat ik moest doen. Of de keer dat ik over het strand werd getrokken en de boom steeds dichterbij kwam, of dat ik met mijn been door de safety lijn zat en de vlieger alleen maar meer kracht genereerde ipv minder. Met angstzweet ging ik iedere week weer. Dit duurde ongeveer 1.5 jaar en toen had ik het. Ik kende alle knopjes, alle meest voorkomende gevaren kende ik en geen windvlaag hield mij meer voor de gek. Met trots ben ik jaren de enige vrouw geweest op onze kitespot. En heb ik andere vrouwen gesteund in hun angst als ze voor het eerst gingen. Nog steeds ben ik voorzichtig, maar wat er ook gebeurt ik weet wat ik moet doen.

Dit proces maak ik nu door met paardrijden en mijn houvast is het kitesurfen. Het komt vast goed, zonder angst geen voorzichtigheid. En die voorzichtigheid kan op bepaalde momenten enorm goed van pas komen, dat weet ik van het kitesurfen.

Eerste keer te paard @ thuis

Gisteren was mijn eerste lesdag weer sinds ik terug ben van mijn trainingsweek. Vooraf keek ik er enorm naar uit, met mijn gemaakte stappen zou ik zeker weer zonder lijn thuis te durven rijden. Tot gisterochtend vroeg, ik was om half 7 wakker en ik hoorde het al. Wind, en geen vlaagje, maar kei harde wind woeide om ons huis. Ook de KNMI brengt me geen goede hoop, windkracht 4 tot 5 met harde windvlagen. De moed zakte me in mijn schoenen. Zoveel wind is voor ons nog een brug te ver. Door dit weer is paardjelief fris en erg schrikachtig. Ik heb even getwijfeld of ik zal afbellen, maar ben uiteindelijk toch gegaan. Gewapend met een overdosis aan bach bloesem en mijn bodyprotector zadel ik mijn paard. Hij is rustig en staat braaf, durf ik of durf ik niet? De zenuwen spelen op en ik besluit mijn instructrice van mijn trainingsweek te smsen. Met wat bemoedigende woorden om vooral het gevaar niet op te zoeken en het positieve vooral te blijven bevestigen besluiten we dat mijn eigen instructrice hem eerst rijd. Ze stapt op en hij is braaf, uiteraard is hij braaf. Hij is altijd braaf als er iemand op zit die de angst niet kent. Uiteindelijk schrikt hij twee keer bij mijn instructrice, hij tilt zijn hoofd op en voordat hij kan reageren heeft ze hem alweer terug, niets aan de hand. Na 15 minuten ben ik aan de beurt. Ik stap op, maar wel aan de lijn. We rijden uiteindelijk nog 20 minuten en stoppen er dan mee. Hij is één keer geschrokken, maar gelukkig kon ik me snel herpakken. Helaas niet het positieve gevoel waar ik vooraf op had gehoopt, maar in ieder geval wel weer thuis gereden. Op naar de volgende keer!

Dag 10; naar huis

Voelen, weten en handelen zijn drie aparte aspecten in mijn angst. Ik voel dat ik angstig ben, ik weet dat ik rustig moet blijven, maar ik handel in paniek. De angst is ontstaan buiten mijn eigen paard om, door een ongeval met een ander paard, maar nu geprojecteerd op mijn eigen paard. De blinde paniek slaat toe bij een schrikreactie van hem, ik versterk hem en kom niet uit deze vicieuze cirkel.  Met deze verstoorde basis ging ik samen met mijn paard Devito een week naar de Bascule, om samen met Joke aan de slag te gaan. Op zoek naar rust, stabiliteit en vertrouwen in het rijden.

Na anderhalve week; het weten is omgezet in doen met vertrouwen, met kleine stapjes gaan we vooruit. Geloven in mijn paard en mijzelf, weten dat we samen kunnen schrikken, maar het samen kunnen herpakken en voelen dat dit ook echt zo is! Één week trainen op alle aspecten van de omgang met paarden. Één week waarin mijn paard weer meer en meer mijn paard wordt, het paard waar ik zo trots op ben, die zo goed zijn best doet en die het vertrouwen van mij verdiend. Een week, waarin ik angstig kan en mag zijn, maar waarin we werken aan het herpakken en niet blijven hangen. We hebben nog een weg te gaan, maar met deze positieve ervaring vertrek ik weer naar huis met een schat van een paard in de vrachtwagen (oh en hij stond er in één keer op!).

Dag 9: Rijden & laden

Alles waar we zo hard aan hebben gewerkt is weer verpest. Alle stappen vooruit worden toch altijd weer beloond met net zoveel stappen achteruit. Ik heb het over trailerladen. Vandaag ging het weer helemaal mis. Mijn eigen trailer was weer mee om te oefenen. We lopen samen zo de trailer in, we staan, ik geef hem een snoepje en daar gaan we; vol achteruit! In volle vaart vliegt hij de trailer uit mijn zijn hoofd kei hard tegen het dak aan. Ik voel de moed weer in mijn schoenen zakken, gaan we weer. Iedere keer als ik denk dat het patroon doorbroken is, gebeurt er weer iets. Zit het dan toch in het achteruitlopen? Dat hij daar zo van in paniek raakt? We oefenen verder op het achteruit gaan, stap voor stap op de klep en pas als hij ontspannen is er weer uit. Kleine stapjes gaan vooruit, maar echte onstpanning halen we niet. We besluiten de trailer weer weg te rijden en de vrachtwagen weer binnen te rijden. En wat denk je? Hij loopt zo weer de vrachtwagen op! Hier hoeft hij natuurlijk niet achteruit af, maar kan gewoon vooruit eruit. Mijn instructrice is zo lief om aan te bieden hem morgen met de vrachtwagen naar huis te brengen. Even het patroon doorbreken van stress op de trailer.

Ondertussen is het 21.30 uur en moeten we nog gaan rijden. Ik merk aan mezelf als het trailerladen slecht gaat, ik altijd zenuwachtiger ben voor het rijden. Maar dat gaat gelukkig erg goed! We rijden weer fijn en ik krijg weer super tips mee om thuis mee aan de slag te gaan.

's Avonds thuis in bed lig ik te balen, zoveel uur oefenen met de trailer, allerlei methodes, veel hulp en nog geen succes. Hopelijk vinden we snel het gouden ei en kunnen we fijn op wedstrijd, clinics rijden en andere leuke dingen doen, met deze positieve gedachte probeer ik te gaan slapen. Welterusten!

Dag 7: trailerladen & pessoa

Mijn eigen trailer is vandaag mee om te oefenen. Dit is toch weer anders dan een vrachtwagen. Met de vrachtwagen hebben we succes geboekt, hopelijk kunnen we dit zo doorzetten. Met het inlopen twijfelt hij een beetje (of twijfel ik?), hoe dan ook we komen er niet in. Mijn instructrice neemt het over en hij loopt zo door, oké het ligt dus aan mij. Tijdens het naar binnen lopen merkt ze op dat hij doorloopt tot aan de stang, ipv te wachten op het commando en te volgen. Eruit is lastiger, het lijkt meer en meer dat het probleem niet in het naar binnen lopen zit, maar op het eruit lopen. Het gaat goed en we besluiten de klep dicht te doen, zonder stang. Op de stang zit ook altijd veel stress, dus vandaar direct de klep. De eerste keer doe ik de klep dicht en blijft mijn instructrice staan. Ik merk aan mezelf dat ik het spannend vind om de klep terug open te doen. Doemgedachtes spelen op, hij zal vast direct eruit springen. Maar gelukkig gebeurde dit niet, hij bleef rustig en kwam pas op commando eruit.

Nu andersom, ik loop naar binnen en de klep gaat dicht. Paardjelief wordt onrustig, ik ook, het angstniveau stijgt, paardjelief gaat bijten, ik wil eruit. De klep gaat pas open als ik aangeef ontspannen te zijn.. even ademen.. nog eens, nog eens. Het wordt niet beter, paardje bijt weer, gelukkig vaker in het touw dan in mij. Oke, gaan met die banaan. De klep mag open. En wat doet hij, niets! Weer een bevestiging in het vertrouwen dat hij verdiend. Als een rode draad door ons verblijf, vertrouwen. Zorg dat je de sterkere bent, jij vertrouwd het paard, maar het paard moet ook jou kunnen vertrouwen.

Het lijkt op het gevoel wat je ook kunt hebben als je samen met een klein kind bent. Het kleine kind is bang van iets, iets waar je zelf wellicht ook bang van bent. Maar jij bent de volwassenen en die zijn niet bang, dus begeleid en bescherm je het kind. Ditzelfde gevoel moet ik ontwikkelen voor mijn paard. Hij is bang, ik ben bang, maar hij is het vluchtdier en ik het prooidier. Ik kan plannen en ben geestelijk sterker, hij dient mij te vertrouwen dat het wel goed komt. We zijn samen bang, maar ik leid. Dat is het streven.

Daarna hebben hebben we hem nog lekker gelongeerd met Pessoa. Dit was voor hem de eerste keer, maar hij deed het erg braaf, ook vandaag sluiten we positief af.

* Wegens sneeuw verlengd *

De situatie op de weg is door de sneeuwval van afgelopen vrijdag niet ideaal. De belangrijkste wegen zijn goed, maar met name het laatste stukje voor de pensionstal thuis is ongestrooid en glad. Met de trailer op pad gaan lijkt onverantwoord en gezien Devito zich prima op zijn gemak voelt, mag hij nog een paar daagjes blijven, woensdag gaan we naar huis en morgen een rustdag.

Dag 5: Rijden

Gewapend met mijn camera was mijn vriend verplicht gesteld vandaag mee te gaan. Ik moest en zou het positieve gevoel van gisteren op camera vastgelegd hebben. Eerst weer oefenen met de vrachtwagen, inclusief een klein stukje rijden. Paardlief erin, vastgezet, schot dicht, klep dicht en hobbelen maar. Ook dat ging vandaag weer goed. Na het rijden, weer uitgeladen en direct weer geladen. Ook dat ging goed.

Toen weer gezadeld, op zoek naar het gevoel van gisteren. En toen gebeurde het, ik stap op met het krukje, zit nog niet goed en paard draait... en ja.. tegen het krukje. Hij schrikt en rent.. En ik? Ik blijf rustig zitten en denk naar voren, handen naar voren, lichaam naar voren en hoooo. Een persoonlijke overwinning, wat fijn dat ik dit weer kon doen! Dat ik stukje bij beetje mijn rationaliteit weer terug krijg bij schrikreacties. En wat fijn dat ik mijn paard kon overtuigen dat het wel meevalt zo'n krukje tussen je benen.

Helaas was dit verder eigenlijk het meest positieve van de avond. Het geweldige gevoel van gisteren kwam niet terug, we waren beide eigenlijk moe. Paard had spierpijn en ik was moe. We hebben goed gereden, maar net niet tot het super gevoel van de dag ervoor. Geeft niet, volgende keer beter.

Dag 4; trailerladen & rijden

Wow, in één woord wat een topdag!

Vandaag ging echt alles zoals het hoort. Meneer liep braaf de vrachtwagen in, zonder gezeur, bleef staan, zelfs schot dicht gehad en geen problemen! Fijn!

Daarna gezadeld om te rijden. Mijn ouders waren gekomen om te kijken, altijd leuk. En het was de moeite waard, wat liep hij zeg! Enorm voorwaarts gereden, strekken als de beste en ik was er zelf goed bij. Ik zat helemaal te glunderen op mijn paard dat ik alle zaken eromheen gewoon weer vergat. Stiekem zag ik het natuurlijk wel, een echte angsthaas, ontgaat niets. Zo fietste er iemand door het gangpad bij de stallen (naast de bak), kwamen er aardig wat mensen langs die allemaal wat aan het drinken waren (naast de bak), werd er een ander paard gezadeld en viel er af en toe wat op de grond. Normaal gesproken allemaal belangrijke zaken voor een schrikreactie en vandaag, niets, nada, noppes! Ik heb echt nog nooit zo fijn gereden! Bedankt allemaal, en nu naar bed.

Dag 3: Trailerladen

Vandaag zouden we even oefenen met de vrachtwagen en het laden en daarna gaan rijden, as simple as that. Nou dat dacht paardlief even niet. Na een uur stond hij nog niet! Wat een tegenvaller. Hij brak heel de boel af, steigeren, zo hoog heb ik hem nog nooit omhoog zien komen. Met zijn hoofd tegen de vrachtwagen aan, in volle vaart achteruit, zelfs hele plukken uit zijn staart door erop te gaan staan.

Zoals ook thuis laadde hij in eerste instantie in één keer. Maar na 3 keer op zijn eigen tempo er in en uit vond meneer het wel weer welletjes. Gewapend met het Monty Roberts halster aan de gang om te laten wennen aan druk. Paardlief dacht er anders over en bleef aan de gang, voorzichtig stond ik klaar met de longeerlijn om 1 zijkant af te weren. Mijn instructrice probeerde hem te leiden naar de trailer, stapje naar voren, druk eraf. Stap naar achteren, druk erop. Één stijger en hop, midden op het zijschot van de vrachtwagen, gevolg; doormidden. Is het echt? Stom paard! Ik voel me ongemakkelijk, mijn paard sloopt de boel ook nog. Maar na 1 uur en 20 minuten was het voorbij, hij wordt voor de vrachtwagen geleid, denkt, likt, denkt en loopt! Blijft vervolgens braaf staan en gaat er pas weer uit op het teken en vervolgens nog een keer en nog een keer. De strijd is gewonnen, helemaal bezweet geeft hij zich over. Hopelijk was dit het laatste gevecht met de trailer / vrachtwagen. Dit keer was hij moe en niet wij (oké misschien een beetje).

Dag 2: Rijden

Voor de eerste keer er weer op. Het is toch alweer bijna een week geleden dat ik de laatste keer op de rug van het paard heb gezeten. Fanatiek heb ik gedruppeld met de bach, desondanks zijn de zenuwen er nog flink. Toch nog maar de bach rescue erbij dan. Volledig ingepakt met mijn nieuwe bodyprotector, zadel ik mijn paard. Voor de zekerheid trek ik mijn bodyprotector nog wat aan, zo strak dat hij twee minuten later weer losschiet. Dan maar weer wat losser. Ik stap op en gelukkig gaan we aan de lijn. We beginnen rustig, stappen, letten op mijn houding, losser worden in mijn lijf, loslaten, niet klemmen en vertrouwen. Daarna draven we wat rondjes aan de lijn en dan komt het moment, los. Los in de binnenbak die we niet kennen en draven maar. Het gaat goed, hij schrikt niet en ik kan me beetje bij beetje ontspannen. Denken aan mijn houding en zit en naar voren denken. Zorg dat het paard iets te doen heeft en zet hem aan het werk. Na een goede drie kwartier zijn we klaar. We hebben niet gegalloppeerd, maar dat is prima. Ik ben blijven zitten en er gebeurde niets engs!

 

In theorie weet ik hoe je om moet gaan met een schrikachtig paard. Ik kan zelfs tegen iedereen vertellen dat je absoluut niet moet gillen, trekken, vasthouden en klemmen. Maar dat je juist dient te ontspannen en naar voren moet denken. Ondanks mijn theoretische kennis is het omzetten in het doen niet zo gemakkelijk. Naar voren denken is eng, als je bang bent dat je paard er vandoor gaat. Ik heb mijn paard de laatste tijd enorm op de rem gereden, om maar controle te houden. Maar juist door die rem heeft hij de gelegenheid gekregen om rond te kijken en had hij minder te doen. Dit is de uitdaging voor de komende dagen, naar voren en naar voren!