Voor de eerste keer er weer op. Het is toch alweer bijna een week geleden dat ik de laatste keer op de rug van het paard heb gezeten. Fanatiek heb ik gedruppeld met de bach, desondanks zijn de zenuwen er nog flink. Toch nog maar de bach rescue erbij dan. Volledig ingepakt met mijn nieuwe bodyprotector, zadel ik mijn paard. Voor de zekerheid trek ik mijn bodyprotector nog wat aan, zo strak dat hij twee minuten later weer losschiet. Dan maar weer wat losser. Ik stap op en gelukkig gaan we aan de lijn. We beginnen rustig, stappen, letten op mijn houding, losser worden in mijn lijf, loslaten, niet klemmen en vertrouwen. Daarna draven we wat rondjes aan de lijn en dan komt het moment, los. Los in de binnenbak die we niet kennen en draven maar. Het gaat goed, hij schrikt niet en ik kan me beetje bij beetje ontspannen. Denken aan mijn houding en zit en naar voren denken. Zorg dat het paard iets te doen heeft en zet hem aan het werk. Na een goede drie kwartier zijn we klaar. We hebben niet gegalloppeerd, maar dat is prima. Ik ben blijven zitten en er gebeurde niets engs!
In theorie weet ik hoe je om moet gaan met een schrikachtig paard. Ik kan zelfs tegen iedereen vertellen dat je absoluut niet moet gillen, trekken, vasthouden en klemmen. Maar dat je juist dient te ontspannen en naar voren moet denken. Ondanks mijn theoretische kennis is het omzetten in het doen niet zo gemakkelijk. Naar voren denken is eng, als je bang bent dat je paard er vandoor gaat. Ik heb mijn paard de laatste tijd enorm op de rem gereden, om maar controle te houden. Maar juist door die rem heeft hij de gelegenheid gekregen om rond te kijken en had hij minder te doen. Dit is de uitdaging voor de komende dagen, naar voren en naar voren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten