De sport trok me enorm, ik vond het heel gaaf om te zien en dat wilde ik ook! Het onvoorspelbare, het werken met de elementen leek me geweldig. Maar diep van binnen ben ik een watje met een stoer randje. Ik moest en zou het kunnen, maar eigenlijk ben ik bang van water, trekt die vlieger veel te hard en komen alle andere kitesurfers altijd te dichtbij. Om nog maar niet het potentieel risico van verdrinken te noemen doordat je vast komt te zitten in de lijnen. Kitesurfen is tenslotte niet voor niets een extreme sport.
Het eerste half jaar ging ik enkel kitesurfen als er geen wind stond. Niet zo handig natuurlijk, want een voorwaarde van kiten is natuurlijk wind. Uren heb ik staan ploeteren met een vlieger die niet de lucht in wilde, maar dat waren mijn beste dagen, geen gevaar op de loer. Uiteindelijk wist mijn exvriendje me toch te overtuigen om eens te proberen met wind. Gewapend met een drijfvest en helm ging ik het water in. En ik kan je zeggen de tranen hebben over mijn wangen gelopen als de vlieger weer eens met een rotvaart door de lucht ging en ik niet wist wat ik moest doen. Of de keer dat ik over het strand werd getrokken en de boom steeds dichterbij kwam, of dat ik met mijn been door de safety lijn zat en de vlieger alleen maar meer kracht genereerde ipv minder. Met angstzweet ging ik iedere week weer. Dit duurde ongeveer 1.5 jaar en toen had ik het. Ik kende alle knopjes, alle meest voorkomende gevaren kende ik en geen windvlaag hield mij meer voor de gek. Met trots ben ik jaren de enige vrouw geweest op onze kitespot. En heb ik andere vrouwen gesteund in hun angst als ze voor het eerst gingen. Nog steeds ben ik voorzichtig, maar wat er ook gebeurt ik weet wat ik moet doen.
Dit proces maak ik nu door met paardrijden en mijn houvast is het kitesurfen. Het komt vast goed, zonder angst geen voorzichtigheid. En die voorzichtigheid kan op bepaalde momenten enorm goed van pas komen, dat weet ik van het kitesurfen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten