Alles waar we zo hard aan hebben gewerkt is weer verpest. Alle stappen vooruit worden toch altijd weer beloond met net zoveel stappen achteruit. Ik heb het over trailerladen. Vandaag ging het weer helemaal mis. Mijn eigen trailer was weer mee om te oefenen. We lopen samen zo de trailer in, we staan, ik geef hem een snoepje en daar gaan we; vol achteruit! In volle vaart vliegt hij de trailer uit mijn zijn hoofd kei hard tegen het dak aan. Ik voel de moed weer in mijn schoenen zakken, gaan we weer. Iedere keer als ik denk dat het patroon doorbroken is, gebeurt er weer iets. Zit het dan toch in het achteruitlopen? Dat hij daar zo van in paniek raakt? We oefenen verder op het achteruit gaan, stap voor stap op de klep en pas als hij ontspannen is er weer uit. Kleine stapjes gaan vooruit, maar echte onstpanning halen we niet. We besluiten de trailer weer weg te rijden en de vrachtwagen weer binnen te rijden. En wat denk je? Hij loopt zo weer de vrachtwagen op! Hier hoeft hij natuurlijk niet achteruit af, maar kan gewoon vooruit eruit. Mijn instructrice is zo lief om aan te bieden hem morgen met de vrachtwagen naar huis te brengen. Even het patroon doorbreken van stress op de trailer.
Ondertussen is het 21.30 uur en moeten we nog gaan rijden. Ik merk aan mezelf als het trailerladen slecht gaat, ik altijd zenuwachtiger ben voor het rijden. Maar dat gaat gelukkig erg goed! We rijden weer fijn en ik krijg weer super tips mee om thuis mee aan de slag te gaan.
's Avonds thuis in bed lig ik te balen, zoveel uur oefenen met de trailer, allerlei methodes, veel hulp en nog geen succes. Hopelijk vinden we snel het gouden ei en kunnen we fijn op wedstrijd, clinics rijden en andere leuke dingen doen, met deze positieve gedachte probeer ik te gaan slapen. Welterusten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten