Vandaag zouden we even oefenen met de vrachtwagen en het laden en daarna gaan rijden, as simple as that. Nou dat dacht paardlief even niet. Na een uur stond hij nog niet! Wat een tegenvaller. Hij brak heel de boel af, steigeren, zo hoog heb ik hem nog nooit omhoog zien komen. Met zijn hoofd tegen de vrachtwagen aan, in volle vaart achteruit, zelfs hele plukken uit zijn staart door erop te gaan staan.
Zoals ook thuis laadde hij in eerste instantie in één keer. Maar na 3 keer op zijn eigen tempo er in en uit vond meneer het wel weer welletjes. Gewapend met het Monty Roberts halster aan de gang om te laten wennen aan druk. Paardlief dacht er anders over en bleef aan de gang, voorzichtig stond ik klaar met de longeerlijn om 1 zijkant af te weren. Mijn instructrice probeerde hem te leiden naar de trailer, stapje naar voren, druk eraf. Stap naar achteren, druk erop. Één stijger en hop, midden op het zijschot van de vrachtwagen, gevolg; doormidden. Is het echt? Stom paard! Ik voel me ongemakkelijk, mijn paard sloopt de boel ook nog. Maar na 1 uur en 20 minuten was het voorbij, hij wordt voor de vrachtwagen geleid, denkt, likt, denkt en loopt! Blijft vervolgens braaf staan en gaat er pas weer uit op het teken en vervolgens nog een keer en nog een keer. De strijd is gewonnen, helemaal bezweet geeft hij zich over. Hopelijk was dit het laatste gevecht met de trailer / vrachtwagen. Dit keer was hij moe en niet wij (oké misschien een beetje).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten