Houding en zit, bewust onbekwaam

Vandaag geen blog over mijn vorderingen in het rijden (want dat gaat allemaal nog in een stijgende lijn). Vandaag wil ik graag aandacht besteden aan houding en zit te paard. Met name omdat ik er van overtuigd ben dat het verbeteren van je houding en zit ten goede komt aan je basis rijkunst en dat dit kan helpen in het overkomen of verbeteren van angstgevoelens. Hoe zekerder ten slotte op het paard, hoe kleiner de kans op valpartijen.

Ondanks dat het al lang en breed is aangetoond dat houding en zit de basis is van het paardrijden en je hiermee de inwerking van het paard enorm beïnvloed, blijft het een beetje het ondergeschoven kindje in de paardensport. Op de een of andere manier trekken en plukken ruiters liever met wiebelende benen en handen om het paard maar in het gareel te houden, in plaats van aan zichzelf te werken en te komen tot een mooie combinatie, een ontspannen paard lukt enkel met een ontspannen ruiter.

Zelf ben ik een fanatieke ‘kijker’, vaak zit ik als enige of één van de weinige op de tribune tijdens een dressuurwedstrijd om te kijken, ongeacht de klasse. Ook ben ik vaak te vinden op een manege of andere paardenevenement om gewoon te kijken.

Pas nog op een clinic trof ik een prachtig voorbeeld, een mooi paard die samen met zijn amazone in de M2 rond rijd. De amazone zit tegen, leunt licht achterover en kan haar benen niet stil houden, met sporen van minimaal 2 cm prikt ze continue lichtjes tegen de buik van het paard, ze vertelt tegen de clinicgeefster; ‘mijn probleem is dat het paard flegmatiek is’. Prik, prik, prik tegen het paard. De clinic wordt gefilmd en ik hoop maar dat de amazone bij thuiskomst denkt, misschien moet ik beter zitten, de hulpen duidelijk laten zijn en dan pas een conclusie trekken of mijn paard al dan niet flegmatiek is, maar eerlijk gezegd heb ik mijn twijfels.

Dit is echter meer de regel dan de uitzondering. En ook ik behoorde tot deze onwetende liefhebbers, onbewust onbekwaam noemen ze het ook wel eens, maar wel met de goede bedoelingen. En ondanks dat ik tegenwoordig erg veel met mijn houding en zit bezig ben, zijn we er nog steeds niet. Ik ga steeds beter mee in de beweging van mijn paard, maar leun nog wel iets voorover, mijn handjes leiden soms nog een piano leven, in plaats van een paardrijleven, vormspanning blijft moeilijk (en zwaar). En zo zijn er nog heeeel veel verbeterpuntjes, ook wel bewust onbekwaam genoemd. Maar ik merk wel een enorm verschil bij mijn paard, die vele malen ontspannender loopt en veel actiever is. Een betere motivatie om door te zetten vind ik niet.

De volgende stap is bewust bekwaam, maar daarvoor moeten we nog even oefenen.