Dag 1; Eerste kennismaking & bach bloesem

De eerste dag op center parcs en we gaan beginnen. Het vastzetten op de poetsplaats was al uitdaging 1. Hij staat nooit vast met twee lijnen aan zijn halster, we hebben dat thuis niet. Spartelen dus! Wellicht breken die ijzeren kettingen wel als ik maar hard genoeg trek, dacht paardjelief.. Pech dus, zowel het halster als de lijnen hielden het prima. Normaal gesproken zou ik hem zelf loshalen. Nu niet, hij moest blijven staan, na twee / drie keer spartelen was het over! Hij stond erbij als een klein kind die niets meer mocht, braaf stil staan en niet bewegen. Help, mag ik weer los? Les 1 dus.

Daarna heeft de instructrice paardlief gelongeerd en losgewerkt om te kijken wat voor paard het is. Het ging goed, hij was alert, maar braaf. Geen gekke uitspattingen, aan het paard zal het ook niet liggen. Terwijl hij lekker uitstapt sta ik wat te sippen aan de kant. Wat is het toch jammer dat ik dit ontzettend lief en braaf paard niet vertrouw. Bij iedere beweging van de kant, slaat mijn hart over, hij zal vast nu schrikken.. kijk.. kijk. Nee hij schrikt niet. Dat sterkt het vertrouwen, en bij de volgende klap verwacht ik het weer, hij schrikt vast nu wel. En nee weer niet. Hij verdient het vertrouwen en ik ga het hem geven besluit ik ferm..

Nadat hij weer lekker is uitgerust onder het solarium, ben ik aan de beurt. De bach bloesem.. juist, met een achtergrond in het wetenschappelijk onderwijs ben ik niet helemaal overtuigd. Water met kruiden, verdund en nog meer verdund, wat kan daar nu het effect nog van zijn? Maar ach, kwaad kan het ook niet. En ik ben overtuigd van het werken aan mijn angst, dus hoppa. Op maat wordt mijn drankje samengesteld, vier ingrediënten tegen de stress / angst is het resultaat, 4 maal daags zes druppels. Met mijn drankje op zak ga ik naar huis, voor het slapen gaan de eerste zes druppels erin, een ontspannen nacht tegemoet.  

Op pad naar het trainingscentrum

Vandaag is de dag en is paardjelief naar de Bascule, in Lage Zwaluwe gebracht. Na heel veel uren van te voren oefenen met de trailer, liep hij op de dag dat het weer eens echt nodig was, wederom niet de trailer op…grrr. Zo vermoeiend. Hij ging drie keer direct de trailer in en net voordat de stang vast zat was meneer er al weer in volle vaart uit. Hier raak ik altijd een beetje (zachtjes uitgedrukt) gefrustreerd van en dat komt het trailerladen nooit ten goede. Met het lood in de schoenen dan maar even pauze en binnen opwarmen, paardje terug in de paddock en tweede ronde hopelijk betere kansen.
Uiteindelijk, na in totaal anderhalfuur stond hij dan toch en konden we op pad. Aangekomen op het center parcs voor paarden (zo hebben we het omgedoopt, prachtige accommodatie, met privébinnen- en buitenbak, solarium en mooie paddocks) direct lekker in zijn stalletje. Hij was gelukkig vrij snel rustig, morgen aan de slag, ik heb er zin in. Deze angsthaas wordt vast weer stoer!

Dressuurles & Body protector

Nog een paar dagen voordat we vertrekken richting het trainingscentrum. Op woensdag heb ik altijd mijn reguliere dressuurles en vandaag dus ook. Vooraf had ik gedacht dat ik prima weer kon rijden en dat ik mijn angst goed opzij kon zetten, zeker met mijn instructrice erbij. Echter toen ik mijn paard een half uur van te voren in de bak loosgooide veranderde dat beeld direct. Hij was fris, ik zag het al weer. En mijn moed zakte me alweer in mijn schoenen.

Eerst even rennen dan maar en vervolgens weer even wandelen zodat hij hopelijk weer in zijn oude kalme staat zou komen. Opgezadeld en toch stiekem de longeerlijn maar klaar gelegd. Met het opstappen toch maar besloten vandaag te lessen aan de lijn. Het lessen ging verder prima, maar de spanning zat er toch aardig in. ’s Middags direct naar de winkel, mijn bodyprotector is een feit! Wellicht helpt dat een beetje over de angst om verkeerd te vallen en met een dwarslaesie in het ziekenhuis te eindigen. Totdat ik weg ga, ga ik nu niet meer rijden om potentiële negatieve ervaringen uit de weg te gaan en de angst niet te vergroten voordat de hulp komt.

Mijn nieuwe vriend (genaamd; imperial riding smartrider):

Training ingeboekt; De Bascule

Vandaag heb ik gebeld met Joke Schotel van de Bascule om aan mijn angst te gaan werken. Joke heeft ervaring met mensen met angst en ik ga dan 1 week lang in training om aan mijn angst en vertrouwen te werken. Ik heb gelijk maar actie ondernomen, anders wordt het vast alleen maar erger. Mijn paard gaat mee en verblijft een gehele week en ik kom iedere dag om samen aan de slag te gaan. Mijn angst is nu onder ogen en officieel, een persoonlijke overwinning!

Aan de slag; Schriktraining

Ondanks dat ik veel invloed heb op mijn paard in zijn reacties, kan hij zelf ook best aan de bak. Mijn paard is bang van plastic en vooral van alles wat wappert. En dat is erg jammer, aangezien onze gehele en enige buitenbak is afgezet met plasticzeil tot de eerste bakrand (om het wegwaaien van de snippers tegen te gaan). Dus vanaf vandaag werken we beide aan onze angst. En als echte held, liet ik hem de spits afbijten. Gewapend met een plastic tas van de C1000 aan een stok zijn we rustig begonnen hem kennis te laten maken met wapperend plastic. En we troffen het, want het waaide flink, dus wapperen wilde de zak wel!

Het wapperen is opgebouwd, eerst de zak volledig om de stok en overal aanraken en zo steeds de zak iets meer laten wapperen tot het zo ongeveer een vlieger was. En paardje was bang, zeker in het begin, maar we gingen vooruit en op het einde vond hij het nog wel spannend, maar bleef braaf stil staan. Knap paard en fijn dat hij de eerste stap heeft gezet, nu is het mijn beurt.

Angst met paardrijden; klaar ermee!

Op 4 december 2011 ben ik tijdens een georganiseerde bosrit van een manegepaard afgevallen, met mijn rug tegen de boom aan. Met de ambulance ben ik volledig geplankt afgevoerd uit het bos. Gelukkig niets ernstigs alleen een flinke klap op mijn rug en een zenuwbeschadiging in mijn linker zij, tot op de dag van vandaag gevoelloos. Dit was niet de eerste keer, 1,5 jaar eerder ben ik tijdens mijn zoektocht naar een eigen paard ook gevallen met hetzelfde verhaal. Ook toen geplankt afgevoerd door de ambulance. Dat paard uiteraard niet gekocht en later een hele brave 11-jarige ruin gekocht, een schat die alle vertrouwen verdient. Ik rij al heel mijn leven en ben nog maar weinig gevallen, maar helaas heb ik de pech dat als ik val, ik graag met mijn rug ergens tegen aan val.

Na 1,5 maand niet te kunnen rijden - na de ongelukkige bosrit - heb ik zondag 15 januari 2012 het rijden weer opgepakt. Het ging lekker en een paar dagen later ook weer voor het eerst gelest, zelfs mijn eerste wedstrijd na het ongeluk stond weer op de planning!

Tot zaterdag 21 januari. Ik was aan het rijden en mijn paard schrikt (dat doet hij vaker) en schiet er vandoor, normaal blijf ik rustig en zitten, nu raakte ik volledig in paniek, gillen en trekken. Twee dingen die je dus nooit moet doen. Gevolg een bok en ik lag er wederom naast. Nu gelukkig niets en kon direct weer opstaan. Mijn primaire reactie van rustig blijven is veranderd in pure paniek. En de angst slaat me om mijn oren. Twee ambulance ritten gaan toch niet in de koude kleren (terwijl ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen).

Voorheen en ook nu doe ik ook aan grondwerk met mijn paard, we wandelen, longeren, vrijspringen, doen een klein beetje vrijheidsdressuur en tutten af en toe, maar diep van binnen ben ik een ruiter! En wil ik graag rijden en op wedstrijden komen.

Dus mijn voornemen voor het nieuwe jaar, werken aan mijn angst! En ik ga bijhouden wat ik allemaal beleef. Ik wil niet de ruiter worden die alleen maar rijd als het weer mooi is en alle grassprietjes naar rechts staan, ik wil altijd kunnen rijden en ik wil de baas zijn en blijven van mijn paard, vertrouwen hebben en ook belangrijk, ik wil niet meer vallen!